Tidebøn er namnet på ein bønespraksis, der følgjer døgnets rytme. Tidebønner har mest omfattande vore dyrka i klostersamfunn, der ein døgnet igjennom har halde tidebøngudstenester.
Tidebøner, i den katolske kyrkje, er liturgiske bøner som er knytt til bestemte tider av døgnet. Alle prester og diakonar samt medlemmer av ordenssamfunn er forplikta til å be tidebønene dagleg.
Tidebøner er gudstenester som grip langt tilbake i historia for vår kyrke, og har røter i den jødiske tradisjonen og blei vidareført i den tidlege kristne kyrkje. Det nye testamentet vitnar om at dei første kristne bad til visse tider, både enkeltvis og i fellesskap (Apg 3,1, 10,9 og 16,25). Størstedelen av innhaldet i tidebønene er henta frå Bibelen, både frå Det nye og Det gamle testamentet. Jesus og disiplane bad de gamaltestamentlige salmane i Salmane si bok, og dette er kjernen i tidebønene.
I tillegg til den faste høgmessa på søndagar, er tidebønene ei hjelp til eit regelmessig kristent bøneliv, uavhengig av våre følelsar og stemningar. Vi trenger ikkje sjølv å velje ord, men får kvile i bibelske formuleringar og bøner som kristne har bedt gjennom historia. Bibeltekstene dekkjer heile skalaen av menneskelege tankar og erfaringar, og den enkelte kan delta i bøna ut frå eigen ståstad og samstundes vere i eit kollektivt bønefellesskap.
Tidebønner har en tusenårig tradisjon i vår kyrkje. Vi har ikkje eksakt kunnskap om når det tok til, men vi har historisk materiale for at det vart bedne tidebøner i Nidaros då erkebispesetet ble oppretta i 1153. Truleg er tidebøntradisjonen enda eldre, og det er denne tradisjonen vi står i når vi praktiserer tidebøner i dag.