Salmane 22 er ei av dei sterkaste klagene i heile Bibelen. Her får vi høyre Davids sjel som ropar ut si naud – ein som kjenner seg forlaten, pressa og omringa. Det er ikkje glansbilete, ikkje pynt, men eit rop rett frå djupet av hjartet. Her får vi høyre ei bønn frå ein som kjenner seg forlaten, pressa frå alle kantar, utan hjelp i sikte. Men midt i denne mørke klaga kjem noko heilt merkeleg – og djupt vakkert: “Frå mors liv har du vore min Gud.” Den bedande vender blikket tilbake – heilt til livets byrjing. Før orda, før tankane, før vegen vart vanskeleg. Der, heilt frå starten, var Gud: Eg høyrer til hos deg, Gud. Du har alltid vore der.
Det finst dagar då ein kjenner seg overvelda. Når det som før var trygt, brått vaklar. Når kroppen ikkje maktar meir. Når bekymringane veks seg større enn det ein orkar å bera. Når det verkar som ingen forstår, og det ikkje er nokon som kan hjelpe. Eller når ein kjenner seg heilt åleine – sjølv blant andre.
Det er noko rørande ved denne tilliten. Midt i lidinga – av sjukdom, av sorg, av uro; når alt verkar håplaust og Gud verkar fjern, då kan det vere godt å vite at det er rom for slike bøner som i Salmane. Vi får bruke våre eigne ord – og vi får låne orda frå Salmane når våre eigne ikkje strekk til. Det er ikkje ei abstrakt tru, men ei djupt personleg røynsle: Du har vore med heile vegen, Gud. Ver hos meg no også.
Det er trøyst i å vite at også Jesus brukte denne salmen. På korset ropa han frå vers 2: “Min Gud, min Gud, kvifor har du forlate meg?” Han bar all smerte og avmakt – ikkje som ein utanfrå, men som ein som kjenner det innanfrå. Difor kan vi stole på at Gud ikkje vender ryggen til den som ropar. I dag kan vi stole på at Gud ikkje snur seg bort frå våre rop. Han er nær – sjølv når han verkar langt borte.
Kanskje du er i ein slik situasjon i dag – eller kanskje du har vore der, eller du berre treng å vite at det er lov å rope, lov å stille spørsmål, lov å vere liten. Då har du ein plass i Guds hjarta. Gud er der ikkje berre når alt er lett. Han er der også når vi knapt orkar å be. Då held det å kviskre: “Gud, ver ikkje langt borte frå meg.”
Det finst dagar då livet er tungt. Når ein kjenner seg sliten, redd eller åleine. Kanskje kjenner du deg omkransa av problem du ikkje veit korleis du skal kome deg ut av. I slike stunder er det godt å vite at i Bibelen finn vi rom og trøyst for slike kjensler. I Salmane 22 får vi høyre ei bøn frå eit menneske som kjenner seg pressa frå alle kantar. Det er ikkje ein polert tekst – det er eit rop rett frå hjartet.
Det ligg ein djup tillit i dei orda: Eg kjenner deg, Gud. Du har vore der heilt frå starten av livet mitt. Hald meg fast no også. Det gjer noko med oss når vi blir minna om at Gud ikkje er ein fjern tanke eller ei høgtideleg kyrkjeformulering – men ein Gud som har vore nær heilt frå vi var små. Ein Gud som toler at vi ropar, spør, klagar – og som ikkje snur seg bort. Sjølv når Gud verkar langt borte, er han nær oss.
Betty Søvik, Diakon